Het is meer dan methodiek

Één van de dingen die ik doe met At Ease is boksen inzetten als agogisch middel. Via de sport boksen bezig zijn met gedrag en waar nodig gedragsverandering teweegbrengen. Iets minder praten. Een stuk meer doen. 1 op 1, in groepsverband, voor jong en oud. Het is een mooie en waardevolle interventie die gelukkig steeds populairder wordt. Maar toenemende populariteit gaat vanzelfsprekend gepaard met een toename van het aantal aanbieders. Het is dan ook niet meer dan terecht dat er steeds meer vragen komen. Welke methodiek gebruik je? Wat is de opbrengst na een aantal trainingen? Wat leren ze bij jouw trainingen? Maar het zijn juist dit soort vragen waar ik steeds meer moeite mee krijg. Vooral omdat ik de antwoorden schuldig moet blijven.

Ik heb geen vaste methodiek. Het is een combinatie van verschillende methodieken, kennis en ervaring. Wat de opbrengst is? Tsja, dat ligt vooral aan de deelnemer(s). Wat ze leren? Dat verschilt per persoon. Ik besef me heel goed dat dit antwoorden zijn die veel mensen niet willen horen.

Dus dan ga ik erover nadenken. En hoe langer ik denk, hoe meer ik twijfel. Twijfel aan mijn visie. Aan mijn kunnen.

Ik heb geen boksoefeningen paraat die standaard gekoppeld worden aan een bepaalde doelstelling. Ik ga gewoon boksen en zie dan wel wat er gebeurt.

Als ik een thema heb bedacht binnen mijn les kan ik niet van te voren vertellen wat de deelnemers daarvan leren. Ben ik dan wel zo goed als dat ik pretendeer? De praktijk zegt van wel. Maar toch blijf ik twijfelen. Kennelijk doe ik gewoon dingen en zie dan wel wat er gebeurt.

Ik pauzeer het denken even en begin aan een aflevering van Kamp van Koningsbrugge. Ik hou van dit programma. 15 gewone burgers die denken dat ze mentaal en fysiek sterk genoeg zijn om de opleiding van de Special Forces aan te kunnen.

Vooral het mentale stuk vind ik interessant. Dit komt door instructeur Ray Klaassens. De manier hoe hij deelnemers coacht is bewonderenswaardig. Hij is zo goed in het echt zien van de deelnemers dat hij feilloos aanvoelt wat hij wanneer moet zeggen om ze verder te helpen in hun proces. Zo goed dat het bijna niet uit lijkt te maken welke oefening ze doen.

Zo kregen ze een hele ‘simpele’ opdracht. Volg in je eentje het pad langs de kustlijn en blijf lopen. Een opdracht die iedereen zou kunnen bedenken en geven. Alleen stelt Ray precies de juiste vragen voordat ze vertrekken. Hij daagt ze uit. Laat ze leren. Elk individu op een eigen, unieke manier. Dat vind ik juist zo goed. Want het draait niet om de oefening. Het draait om elke deelnemer met zijn of haar eigen proces. Op de manier hoe Ray daar op reageert.

En daar stopt ineens mijn twijfel. Ik doe het wel goed. Ik heb alleen het antwoord niet goed geformuleerd. Begrijp me niet verkeerd. Ik geloof zeker in methodieken en het tot in de puntjes voorbereiden van je trainingen. Alleen werkt dit niet voor mij. Het belemmert mijn zicht. Dus voortaan antwoord ik anders.

‘Ik ga gewoon boksen, maar ik zie precies wat er gebeurt.’