Wat is het einddoel?

Heel voorzichtig drijf ik haar verder de hoek in. Ik weet wat er gaat gebeuren dus ik zet mijn dekking potdicht. Ze kijkt me aan. Paniek maakt plaats voor een zelfverzekerde focus met een vleugje angst. De wenkbrauwen gaan naar beneden en ze begint te stoten. Haar bokshandschoenen raken mij overal. Schouders, armen, buik. Niet op het hoofd, want dat hadden we afgesproken.

Na 2 minuten is ze moe. Nu is het mijn tijd om toe te slaan. Ik raak haar zo zacht, maar zo vaak mogelijk. Vooral op de schouders. Dit resulteert vooral in een irritant getik waar ze hard om moet lachen. Ronde 2 gaat eigenlijk op precies dezelfde manier. Ik laat me slaan. Zij wordt moe. Ik irriteer haar een beetje. Klaar.

“Jij martelt mij gewoon, niet normaal.” Zegt ze. Top, dit is precies wat ik nodig heb om haar te helpen.

“Martel ik jou, of jij mij?” Is mijn vraag. “Want jij slaat mij ongeveer 2 minuten op deze manier” (Wild zwaai ik met mijn armen) “en daarna tik ik jou heel even op deze manier.”

Ze moet heel hard lachen en biedt haar excuses aan. Ik vertel dat dat niet nodig is. Ik wist namelijk al welke reactie ik zou krijgen.

Ik neem haar mee naar de hoek waar we net nog aan het boksen waren. Ik zet haar weer neer en zie gelijk haar schouders iets omhoog gaan. In een fractie van een seconde is ze weer klaar voor de strijd. Een primaire reactie die ze nog niet onder controle heeft. Ik zoek oogcontact en stuur haar met mijn blik een kant op. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht. Met 1 simpele stap zijn de rollen omgedraaid. Ze draait weg van mij waardoor ik in de hoek sta en zij weer vrij kan bewegen.

We gaan weer zitten. Ik vertel haar over haar primaire reactie en dat zij daar op dit moment nog niet zo heel veel aan kan doen. Wel heb ik haar net laten ervaren dat je soms maar 1 stap nodig hebt om het weer helder in je hoofd te hebben.

De momenten dat ze boos wordt en begint te schelden zijn eigenlijk een zelfde reactie. De strijd aangaan en willen winnen. Winnen of strijdend ten onder gaan. We kijken elkaar aan en ik weet dat ze het begrijpt. Ze voelt wat ik bedoel.

Nu zij het weet ligt een groot deel van de verantwoordelijkheid bij de volwassenen om haar heen. Nu maar hopen dat zij het ook gaan begrijpen. Als we het haar willen leren moeten we ons focussen op het einddoel. Dit betekent dat we de primaire reactie niet moeten afkeuren. We moeten haar alleen de weg wijzen uit de hoek. Daarna kan zij het namelijk zelf wel.

Later die dag hebben wij een gesprek samen met haar mentor. Er zit nog iemand anders van die school bij die nog even snel iets met haar wilt bespreken. Ze voelt zich in een hoek gedreven en wordt al snel boos. De volwassene wilt het luchtig houden en gaat langzaam weg van het onderwerp. De boodschap was immers overgekomen. Hij had zijn dekking potdicht, dus haar vechten kwam niet door. Zij reageert daar direct op door iets leuks te vertellen over een aanstaande trouwerij. Eindstand, drie lachende volwassenen en een ontspannen leerling.

Het enige wat ik nog moest doen was haar een compliment geven. Haar vertellen dat het veranderen van het onderwerp hetzelfde is als wegstappen uit de hoek.

Goed gedaan.