Yalla Yalla avond

Ik keek in de spiegel en moest toegeven dat ze gelijk had. Ik werd boos en afwezig aangekeken door mezelf. Ik moet straks even sorry zeggen…

Afgelopen week had ik weer het geluk dat ik naar mijn favoriete continent mocht. Afrika. Tunesië om precies te zijn. Één van mijn beste vrienden is half Tunesisch en zijn vader woont nog altijd in Hammamet. Het is dus eigenlijk meer een familiebezoek in combinatie met vakantie.

Ondanks dat dit land in weinig opzichten te vergelijken is met het voor mij bekende Zuid-Afrika of Oeganda blijkt ook in Tunesië dat Afrika blijkbaar meer heeft van iets heel belangrijks. Tijd. Meer tijd voor samen en meer tijd om te genieten. Ik moet toegeven; in sommige gevallen hebben de mensen ook letterlijk meer tijd, maar gevoelsmatig zit het grootste verschil in de tijd nemen. De tijd nemen voor de juiste dingen. Iets wat in Nederland niet altijd gebeurt.

Ik had deze keer nog meer zin om te gaan dan de eerste twee keer dat ik er al ben geweest. Deze voelde speciaal. Speciaal door het gezelschap waarmee we gingen. We gingen met een groep van 5 mannen. Iedereen kende elkaar, maar niet iedereen kende elkaar heel goed. Op papier hadden we wel een aantal dingen gemeen. We genieten groots van de kleine dingen in het leven en nemen niets voor lief.

En wat was het een succes!

Als een stel hedonisten hebben we ons zelf ondergedompeld in de wondere wereld van Hammamet. Waar een ander dat ene café misschien zou zien als een smerig rookhol vol alcoholisten zagen wij rauwe schoonheid. Een ander zou last hebben van beren op de weg. Wij zagen kansen. Als een pas getrouwd stel voerden we elkaar van onze borden omdat de ander toch echt moest proeven hoe lekker dit was. We hebben ontzettend veel gelachen en zagen een week lang alles door dezelfde bril. Het besef dat je deze week nooit goed genoeg aan een ander zou kunnen omschrijven zorgde voor een tevreden glimlach en een gevoel van samen.

Hoe mooi de week ook was. Ik vond het toch ook weer heel fijn om naar huis te gaan. Ik had mijn vrouw en mijn dochter gemist en wilde weer bij ze zijn. Wakker worden in je eigen bed. Samen ontbijten en dan mijn dochter naar school brengen. Wat is het heerlijk om weer thuis te zijn. Toch?

Net als eerdere keren was de overstap van Afrika naar Nederland weer ontzettend groot. In ieder geval in mijn hoofd. Ik voelde me opgejaagd. Had het idee dat ik weer van alles moest. Waar ik een dag eerder niet bezig was met tijd, had ik nu het idee dat ik tekort kwam. Ik keek in mijn agenda en kwam tot de conclusie dat ik rustig kon opstarten. Daar ligt het dus niet aan. Ik besloot mijn sportschema een week later wel weer op te pakken. Nog meer rust. Toch kreeg ik steeds te horen van mijn vrouw dat ze voelde dat ik er nog niet helemaal was. Ik keek boos en was afwezig. “Onzin. Er is niks.”

“Ok, gelukkig maar. Ik ben naar het werk. Tot straks.” Ik had nog een paar uurtjes. Ik kon immers rustig opstarten vandaag. Ik keek in de spiegel en moest toegeven dat ze gelijk had. Ik werd boos en afwezig aangekeken door mezelf. Ik moet straks even sorry zeggen…

Van vakantie vibes terug naar de dagelijkse sleur. Ik denk dat het voor iedereen even schakelen is. Klinkt ook niet heel gek natuurlijk. Maar zo af en toe voelt de overgang voor mij anders. Anders dan na een andere vakantie. Deels ligt het wellicht aan Afrika. Ik merk dat ik me er thuis voel. Dat ik daar de fijnste versie ben van mezelf. Waarschijnlijk mede door mijn eigen projectie op het continent, maar het is wel zo. Deze keer lag het echter ook aan het gezelschap. Ik ga in gedachten de week weer langs en probeer te achterhalen wat er anders is gegaan dan in Nederland. Daar zie ik dezelfde mensen namelijk ook met enige regelmaat. Ineens weet ik het. Hardop genieten. In Nederland geniet ik ook. Eigenlijk kan ik zeggen dat ik elke dag wel geniet. Alleen neem ik in Nederland de meeste dingen voor lief. Die gebeuren namelijk op dagelijkse basis. In Hammamet was dat anders. Daar was elke plek, elke gebeurtenis bijzonder en nieuw. En om die reden werd het vaak hardop benoemd. Door iedereen minimaal 1 keer. Dat zorgt voor meer bewustzijn. Je voelt het, je spreekt het uit, maar nog belangrijker; je deelt het bewust met je naasten. En samen genieten is natuurlijk altijd fijner.

Dit wordt mijn nieuwe doel in Nederland. Meer hardop genieten.

Ik wordt gebeld door de reden dat we deze mooie reis mochten maken. Hij geeft aan dat hij moeite heeft met weer in Nederland zijn. “Ik heb het gevoel dat ik weer van afspraak naar afspraak leef.”

Aan een paar halve woorden hebben we genoeg om elkaar te begrijpen. We spreken met een knipoog af dat we gewoon af en toe een avond moeten organiseren om diezelfde rust weer te vinden.

“Ja, laten we een yalla yalla avond organiseren”. We moeten beide lachen. Want de woorden yalla yalla zorgen er direct weer voor dat we in gedachten bij die ene avond in Hammamet zijn. We hangen op.

Een ‘yalla yalla’ avond. Oftewel een ‘schiet op’ avond. Opschieten om tot rust te komen. Wat een goed idee.